Oscar Camps, de oprichter van de Catalaanse NGO Proactiva Open Arms, ontvangt wekelijks doodsbedreigingen in alle mogelijke Europese talen omdat hij Afrikaanse bootvluchtelingen van de verdrinkingsdood redt. Oekraïense oorlogsvluchtelingen hoeven gelukkig hun leven niet te riskeren in gammele bootjes op de Middellandse Zee. In het Spaanse parlement leidde het afgelopen week tot een vurig debat over waarom gekleurde mensen uit “cultuurregio’s die in essentie niet compatibel zijn met ons” even veel recht hebben op asiel dan blanke Europeanen.
Santiago Abascal, de leider van de extreem-rechtse partij Vox verkondigde er dat Oekraïners wel oorlogsvluchtelingen zijn die in Europa moeten opgevangen worden. “Iedereen ziet het verschil in tussen hen en de invasie jonge moslimmannen die Europa komen koloniseren”. Premier Pedro Sánchez diende hem van antwoord met: “Er staat een artikel in de Conventie van Genève dat bepaalt dat er geen onderscheid kan gemaakt worden tussen vluchtelingen in functie van hun oorsprong en nationaliteit”.
Volgens Oscar Camps is het zo klaar als een klontje. Het maritiem recht verplicht tot hulp aan iedereen die op zee in nood verkeert maar dat is niet aan de orde in het hedendaagse Europa. Hij is ervan overtuigd dat mocht een politicus als Santiago Abascal in de positie zijn om een schipbreukeling te redden, hij het zou doen. Mensenlevens doen niet aan politiek. Toen regisseur Marcel Barrena met het voorstel kwam om een film te maken over het begin van de hulporganisatie Open Arms zag Camps in dat hij daarmee hier en daar een aasgier zou kunnen bekeren, ook al kan fictie niet op tegen wat de hulpverleners in de Middellandse Zee meemaken.
Schip van Open Arms in Barcelona (Valentí Enrich)
De film begint in september 2015 toen Oscar Camps en Gerard Canals, twee redders uit de Catalaanse kuststad Badalona, naar het Griekse eiland Lesbos trokken om als vrijwilligers mee te helpen in de reddingsacties. Het beeld van het aangespoelde lichaam van een driejarig Syrisch jongetje op het strand van het Turkse Bodrum was op hun netvlies blijven kleven. Wat oorspronkelijk een reis van een paar dagen zou zijn werd de kiem van NGO Proactiva Open Arms, een verhaal dat nu al bijna zeven jaar duurt. Een groep hulpverleners die zich bekommert over de duizenden aan hun lot overgelaten mensen die dagelijks hun leven riskeren in amper zeewaardige boten.
De film werd in 2020 gedraaid in Barcelona, Lesbos en Athene met de Middellandse Zee als rode lijn. Het duizendtal figuranten in de reddingscènes op zee zijn echte migranten uit Griekse vluchtelingenkampen die zelf deel wilden uitmaken van hun eigen verhaal. De regisseur hield bij de selectie van de figuranten de waarschuwing in rekening van de kamppsychologen dat het herbeleven van de emoties traumatisch zou kunnen werken. Het tegendeel bleek waar. De vluchtelingen geraakten zo betrokken in het project dat hun verhalen essentieel werden voor de manier waarop Marcel Barrena alles in beeld bracht.
Mediterráneo brengt de werkelijkheid dichterbij, ook bij degenen die zeggen dat Open Arms bedoeld is om zwarten en Moren naar Europa te brengen. Het vertelt een liefdesverhaal over liefde voor door Europa doodgezwegen mensen die door een team (50% vrijwilligers) ervaren zeelui, redders en dokters niet aan hun lot worden overgelaten. De hulporganisatie redde sinds 2015 al honderduizend mensen. Wie Open Arms wil steunen kan dit via deze link. De film loopt sinds oktober 2021 in de Spaanse bioscopen.
Comments